هرگاه امام حسن مجتبی علیه السلام وضو می گرفت، تمام بدنش از ترس خدا می لرزید
- ۰ نظر
- ۰۸ آذر ۹۵ ، ۱۲:۴۲
هرگاه امام حسن مجتبی علیه السلام وضو می گرفت، تمام بدنش از ترس خدا می لرزید
امام رضا (علیه السلام) در نامه ای به حضرت عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) می نویسند: دوستان ما نباید فرصتهای گرانبهای زندگی و وقت ارزشمند خود را به دشمنی با یکدیگر تلف کنند.
با عنایت به مشکلاتی که امام رضا (علیه السلام) در ارتباط حضوری با شیعیان در زمان حیات خود و زندگی در خراسان آن روز داشتند، توصیه ها و مسائل مد نظر را از طریق مکاتبه و توسط نمایندگان خود در بلاد مختلف به اطلاع مردم می رساندند. یکی از اسناد موجود، نامه ایشان به حضرت عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) است که در آن زمان در ری زندگی می کردند.
شیخ مفید در کتاب الاختصاص ص ٢٤٧، پیام جامع، آموزنده و جالبی را از امام رضا (علیه السلام) آورده است که آن بزرگوار آن پیام را، به وسیله حضرت سیدالکریم عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) به شیعیان و دوستداران اهل بیت (علیهم السلام) فرستاده اند.
آخرین روزهای ماه ذی القعده با توجه به منابعی که از بزرگان شیعه در اختیار ما قرار گرفته است عناوین مبارک و مقدسی دارد، در روز ۲۳ ذی القعده که روز زیارتی مخصوص امام رضا علیه السلام است همگان می توانند با گفتن صل ا... علیک یا اباالحسن، زائر امام رضا علیه السلام باشند. از جمله موارد مبارک و مقدس در روزهای آخر ماه ذی القعده، روز زیارتی مخصوص امام رضا علیه السلام درروز ۲۳ و روز ۲۵ این ماه با عنوان «دحوالارض» یا روزی که زمین گسترده می شود، است که در این باره بزرگان دین برای این که ما را متوجه فضیلت این روزها کنند، مطالبی را بیان کرده اند. از جمله این شخصیت ها سید ابن طاووس است که در کتاب «اقبال الاعمال» خود، آدابی را برشمرده و در بخش ماه ذی القعده می گوید من در کتاب های بزرگان دیده ام که برای روز ۲۳ این ماه زیارت مخصوص امام رضا علیه السلام را مطرح کرده اند. معمولا زیارت در حرم ائمه معصومین انجام می شود اما در این روز با آوردن دو کلمه «قرب» و «بعد» (نزدیک و دور) می خواهد همه افراد را متوجه آن مکان کند که اگر در نزدیک حرم هستید به حرم مشرف شوید و اگر از آن دور هستید و در هر جای دنیا زندگی می کنید به آن روز به عنوان روز زیارتی مخصوص امام رضا علیه السلام توجه داشته باشید. بر این اساس کیفیت زیارت بستگی به شرایط، امکانات و اختیارات زائر دارد که اگر امکان داشته باشد زیارت های معروفی همچون زیارت جامعه، زیارت امین ا... و ... که این شأن را برای او فراهم می کند به جای آورد.
احمد مهرمشهدی را بیشتر به عنوان مؤذن و استاد تواشیح و ابتهال میشناسند. او آنطور که میگوید از سال 1328 تا اواسط دهه شصت مؤذن مسجد گوهرشاد بوده و از این نظر نامش در کنار چهرههای چون مرحوم آقاتی در تاریخ ثبت شده است. با او به بهانه 35 سال مؤذنی در حرم مطهر به گفتوگو نشستهایم. شما را به عنوان یکی از قدیمیترین مؤذنان مسجد گوهرشاد میشناسند. چه شد که این افتخار نصیبتان شد؟
ابن شهر آشوب روایت کرده از موسى بن سیار که گفت: من با حضرت امام رضا علیه السلام بودم؛ آن حضرت به دیوارهاى طوس نزدیک شد که شنیدم صداى شیون و فغان، پـس پـى آن صدا رفتم ناگاه برخوردیم به جنازه اى چون نگاهم به جنازه افتاد دیدم سیدم (امام رضا علیه السلام) پا از رکاب خالى کرد و از اسب پیاده شد و نزدیک جنازه رفت و او را بلند کرد پـس خود را به آن جنازه چسبانید چنانکه بره نوزاد، خود را به مادر چسباند. پس رو کرد به من و فرمود: اى موسى بن سیار! هر که مشایعت کند جنازه دوستى از دوستان ما را از گـناهان خود بیرون شود مانند روزى که از مادر متولد شده که هیچ گناهى بر او نیست. و چون جنازه را نزدیک قبر بر زمین نهادند. دیدم خود امام رضا علیه السلام به طرف جنازه رفت و مردم را کنار کرد تا خود را به جنازه رسانید پس دست خود را به سینه او نهاد و فرمود: اى فلان بن فلان! بشارت باد ترا به بهشت بعد از این ساعت دیـگـر وحشت و ترسى براى تو نیست. من عرض کردم: فداى تو شوم! آیا مى شناسى این شخص میت را و حال آنکه به خدا سوگـند که این بقعه زمین را تا به حال ندیده و نیامده بودید؟ فرمود: اى موسى! آیا ندانستى که بر ما گروه ائمه، عرضه مى شود اعمال شیعه ما در هر صبح و شام پـس اگـر تقصیرى در اعمال ایشان دیدیم از خدا مى خواهیم که عفو کند از او و اگر کار خوب از او دیدیم از خدا مسئلت مى نماییم شکر، یعنى پاداش از براى او.
منتهی الآمال ج 2 ص 467
حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السّلام، یکی از شخصیت های بزرگ علمی، عملی و جهادی است که تاکنون آن گونه که شایسته است، شناخته نشده است. در مقدّمه حکمت نامه حضرت عبدالعظیم علیه السّلام، موضوعاتی چون: شخصیت خانوادگی، ویژگی های علمی و عملی، هجرت به شهر ری و وفات ایشان در این شهر، بررسی شده اند.[1]
تبار حضرت عبدالعظیم علیه السّلام با چهار واسطه، به سبط اکبر پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم و خاندان وحی می رسد.
عالم متحیر ز کمال حسناتش |
گیتی همه روشن به جمال وجناتش |
جز ذات الهی که صفاتش همه ذاتش |
آگه نبود هیچ کسی بر ملکاتش |
مبهوت شود عقل بشر در حرکاتش |
مدهوش شده خیل ملک از نغماتش |
جبریل امین با همه نقل و نباتش |
پروانه شمع رضوی در رشحاتش |
او مظهر اسماء خدا در خلواتش |
سرچشمه فیض ازلی در جلواتش |
آنکس که شود محرم راز کلماتش |
هرگز نشود مجرم و مستوجب آتش |
آن زائر خوش سیرت نیکو سکناتش |
مهمان غریب الغرباء وقت وفاتش |
فردوس برین پر شده با آن درجاتش |
از عطر دل انگیز سلام و صلواتش |