مهدی موعـــود

اگر بچه‌ای بپرسد: ای کاش بجای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، بابانوئل ظهور می‌کرد تا همه جا را چراغانی کرده و برای همه کادو...

متأسفانه برخی -خواسته و یا ناخواسته- امامان معصوم (علیهم السلام) را به نحوی خشن و عبوس معرّفی می‌کنند، تا آن‌جا که عکس حضرت مسیح (علی نبینا و آله و علیه السلام) را کنار بچه یتیمی به تصویر می‌کشند که حضرت دست نوازش روی آن می‌کشد، امّا عکس حضرت امام علی (علیه السلام) را در حالی‌که شمشیر در دست گرفته و عبوس، به تصویر می‌کشند در صورتی که مطابق صریح قرآن[1] امام علی و به دنبال وی سایر امامان (علیهم السلام)، از جمله امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) علاوه بر خشم پسندیده و بجا در برابر دشمنان، مهربان‌ترین افراد نسبت به دوستانشان هستند.
مواردی که برای اثبات این مطلب وجود دارد بسیار زیاد است، ما تنها به بیان سه روایت و یک مورد تاریخی بسنده می‌کنیم.
الف. عبد اللَّه بن ابان زَیّات می‌گوید: به امام رضا (علیه السلام) گفتم: براى من و خاندانم به درگاه خدا دعا کن، آن‌حضرت فرمود: «مگر دعا نمی‌کنم، به خدا! کردار شما هر روز و هر شب به من عرضه می‌شود». می‌گوید: من این سخن را بسیار بزرگ شمردم، سپس امام فرمود: «قرآن خدا را نمی‌خوانى؟ او فرماید: "اى پیامبر! به آنها بگو هر چه می‌خواهید بکنید ولى باید بدانید که محققاً می‌بیند کردار شما را خدا و رسولش و مؤمنان" و آن مؤمن به خدا على بن ابى طالب است».[2]
ب. امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در نامه‌شان به شیخ مفید می‌فرماید: «... از احوال شما آگاهیم و هیچ خبرى از شما براى ما پنهان نیست ... ما شما را بی‌سرپرست رها نمی‌کنیم. و یاد شما را فراموش نمی‌کنیم (به یاد شما هستیم) ...».[3]
ج. ابو طفیل می‌گوید: «امام علی (علیه السلام) را دیدم که با دست خود عسل لقمه می‌کرد و در دهان یتیم‌ها می‌گذاشت تا آن‌جا که برخی از اصحاب آن‌حضرت گفتند: ای کاش! ما هم یتیم بودیم».[4]
د. امام على (علیه السلام) زنى را دید که مشکى آب بر دوش خود می‌برد. آن مشک را از وى گرفت و همراه او به بردن آن پرداخت؛ و چون از حال او پرسید گفت: على بن ابى طالب همسر مرا به یکى از مرزها فرستاد و او کشته شد، و چند طفل یتیم براى من برجاى گذاشت. چون چیزى ندارم ناگزیر به خدمتگذارى مردم می‌پردازم. حضرت على رفت و شب را به پریشاندلى گذراند. چون بامداد شد زنبیلى پر از خوراکى براى آن زن برد. در راه بعضى از کسان از او خواستند که بردن زنبیل را بر عهده ایشان گذارد، او در جواب فرمود: «روز قیامت چه کس بار مرا خواهد برد؟». به در خانه زن رفت و در زد، زن پرسید:
کیست؟ گفت: من آن بنده‌ام که دیروز مشک را بر دوش کشیدم، در را بگشا که چیزى براى کودکان با خود آورده‌ام. آن زن گفت: خدا از تو خُرسند باشد و میان من و على بن ابی‌طالب داورى کند. پس داخل شد و گفت: من دوست دارم که به ثواب و پاداشى برسم، میان خمیر کردن و پختن نان و نگاهدارى کودکان، نگاهدارى کودکان را برگزین تا من به نان پختن مشغول شوم. آن زن گفت: من بر پختن نان بیناتر و تواناترم، این تو و آن کودکان، آنان را سرگرم دار تا من از پختن نان فارغ شوم! پس آن زن به خمیر کردن پرداخت و على به پختن گوشت مشغول شد، و لقمه‌هایى از گوشت و خرما و غیر آن‌را خرده خرده به کودکان می‌خورانید. هر وقت به کودکان چیزى می‌داد می‌گفت: «فرزندم! از آنچه در کار تو گذشته است على بن ابى طالب را حلال کن! على به روشن کردن تنور مشغول شد و چون شعله آتش روى او را می‌سوزاند می‌گفت: اى على بچش! این است کیفر کسى که از بیوه زنان و یتیمان غافل بماند. در آن هنگام زنى که على را می‌شناخت از آن‌جا گذشت و به زن‏ صاحب خانه گفت: واى بر تو، این امیر المؤمنین است! .. آن زن شرمسار شد و گفت: از تو خجالت می‌کشم اى امیر مؤمنان! على در پاسخ او گفت: «من باید از تو خجالت بکشم که در کار تو قصور کرده‌ام».[5]
با توجه به این‌که دو مورد اخیر در زمان زمامداری و حکومت ظاهری امام علی (علیه السلام) رُخ داده است، در کجای تاریخ سراغ داریم حاکمی با آن همه قدرت و شوکت در کوچه به دنبال یتیمانی باشد که تا عسل در دهانشان بگذارد و یا از یتیمان نگه‌داری کند تا مادرشان نان بپزد.
2. عدالت‌خواهی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) این‌گونه نیست که دست به شمشیر ببرد و تمام انسان‌ها را از دم شمشیر بگذراند، بلکه آن‌حضرت درصدد توسعه عدالت در بین مردم خواهند بود. بدیهی است که برخی این کار حضرت را با منافع دنیوی خود در تضاد می‌بینند؛ از این‌رو در تلاش‌اند تا مانع‌تراشی کنند و سدّی در مقابل حضرت ایجاد کنند. اینان همان ستمگران، ظالمان و جنایتکارانی هستند که مانع اجرای آرمان‌های عدالت‌خواهی آن‌حضرت می‌شوند که امام زمان آنان را از سر راه بر می‌دارد؛ لذا بر این باوریم بابا نوئل نیز اگر بخواهد از عالم خیال به دنیای واقعیت پا بگذارد! چاره‌ای جز این نخواهد داشت و گرنه با این همه ظلم، او نخواهد توانست برای میلیاردها انسان کادو ببرد! بنابر این، امام زمان کسانی را می‌کشد که در صدد کشتن ما هستند. آن‌حضرت با چراغ عدالت و انسانیت همه جا را چراغانی کرده و برای همه کادوی نعمت، رفاه و آسایش می‌آورد.
3. در زمان ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) باران رحمت الهی می‌بارد، زمین روئیدنی‌هایش را می‌رویاند و اموال به طور مساوی بین مردم تقسیم می‌شود، مردم در رفاه به سر می‌برند و همه انسان‌ها از حکومت راضی خواهند بود. همان‌طور که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: «مهدى از میان امت من برخاسته می‌شود. همه طبقات امت من در زمان ظهور او چنان مرفه زندگى می‌نمایند که قبل از وى هیچ نیکوکار و ستمگری بدان نعمت نرسیده باشند. آسمان باران رحمت خود را بر آنان می‌بارد و زمین از روئیدنی‌هاى خود چیزى فرو نمی‌گذارد. زمین را پر از عدل کند و به مردم اموال فراوان می‌بخشد. به هنگام ظهور، ساکنان آسمان و زمین از حکومت او راضى خواهند بود. و على السویه اموال را میان مردم تقسیم می‌کند».[6]
پی نوشت ها:
[1]. «محمد پیامبر خدا، و کسانى که با او هستند بر کافران سختگیرند و با یکدیگر مهربان»؛ فتح، 29.
[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ‏1، ص 545، دار الحدیث‏، قم، چاپ اول، 1429ق.
[3]. قطب الدین راوندی، الخرائج و الجرائح، ج ‏2، ص 902 - 903، ‏ مؤسسه امام مهدى (عجل الله تعالى فرجه الشریف)‏، قم، چاپ اول، 1409ق‏.
[4]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ‏41، ص 29، دار إحیاء التراث العربی‏، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.
[5]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب (علیهم السلام)، ج ‏2، ص 115 - 116، علامه‏، قم، چاپ اول، 1379ق‏.
[6]. اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، محقق، مصحح: رسولى محلاتى، هاشم‏، ج ‏2، ص 467 – 473، بنى هاشمى‏، تبریز، چاپ اول، 1381ق‏.‏