فرازی از مناجات شعبانیه

ســـه نقـــطه کلیـــــدی در یــــک فـقـره کــــــوتـاه منـــــاجـات شریــــف شعبانیـــــه: إِلَهـــی هَــب لــی قَلبـــــاً یُدنیـــــهِ مِنــکَ شَـــــوقُهُ و لِسانــــاً یُرفَــــعُ إِلَیــــکَ صِـــــدقُهُ و نَظَـــراً یُقَرِّبُـــــــهُ مِنــکَ حَقُّــــهُ.

[خدای من] به من عطـا کن دلی که شـوق، او را به تـو نزدیک کند. آلودگی ما به مادیات وگناه این شـوق را در دل می‌میراند، اُنس ما با قـرآن، دعـا، نوافـل و درست به‌جا آوردن فرائـض این شـوق را در دل برمی‌انگیزد. زبانِ صادق، سخن باصداقت حرفی که در آن شائبه‌ای از مادّیت و خودخواهی و هواپرستی نباشد، این سخنی است که به سمت خدا بالا می‌رود. نگاهِ حقیقت‌آمیز؛ نگاهِ حقانی به مسائل، نه نگاهِ جانب دارانه، هوس گرانه و کاسب کارانه. مسائل را با نگاه طرفداری از حق، دنباله‌ حق بودن، با این نظر نگاه کنیم. آن‌وقت این نگاه به خدا نزدیک می شود.                    رهبر انقلاب ۱۳۹۴/۰۳/۰۶

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مناجات شعبانیه را خواندید؟ بخوانید آقا! مناجات شعبانیه از مناجات‌هایی است که اگر انسان دنبالش برود و فکر در او بکند، انسان را به یک جایی می‌رساند. آن کسی که این مناجات را گفته و همه ائمه هم به حسب روایت می‌خواندند، اینها، آنهایی بودند که وارسته از همه چیز بودند، مع ذلک آن‌طور مناجات می‌کردند، برای اینکه خودبین نبودند.                                16 اردیبهشت 1364 صحیفه امام جلد 19، ص 253