بررسی حدیث کساء

رویداد #کساء یکی از مهمترین حوادث روشنگر تاریخ زندگی #پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)

مدینه در ماتم - ویژه نامه شهادت

هرگاه امام حسن مجتبی علیه السلام وضو می گرفت، تمام بدنش از ترس خدا می لرزید

خون دل خوردن امام حسن علیه السلام

در کتاب احتجاج، از اعمش و او از سالم بن ابی الجعد روایت می کند که: یکی از رفقای ما گفت: در مدینه به حضور امام حسن ^{علیه السلام} رفتم

حضرت عبدالعظیم حسنی کیست؟

4 ربیع الثانی ولادت حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام مبارک باد

عبدالعظیم (علیه السلام) فرزند عبدالله بن علی، از نوادگان حضرت امام حسن مجتبی (علیه السّلام) است و نسبش با چهار واسطه به آن حضرت می رسد. پدرش عبدالله نام داشت و مادرش فاطمه دختر عقبه بن قیس.
ولادت با سعادت حضرت عبدالعظیم (علیه السّلام) در سال 173 هجری قمری در شهر مقدّس مدینه واقع شده است و مدّت 79 سال عمر با برکت او با دوران امامت چهار امام معصوم یعنی امام موسی کاظم (علیه السّلام)، امام رضا (علیه السّلام)، امام محمّدتقی (علیه السّلام) و امام علیّ النّقی (علیه السّلام) مقارن بوده، و احادیث فراوانی از آنان روایت کرده است.

پرشکوه ترین نرمش قهرمانانه تاریخ

پس از شهادت امام علی (علیه السلام)، پیروان حضرتشان -بدون آن‌که مخالفتی جدی در میان باشد- با امام حسن (علیه السلام) بیعت کردند.
این بیعت در زمانی بود که عراق در بدترین شرایط قرار داشت و موازنه قدرت به نفع حکومت شام رقم خورده بود. سه جنگ پیاپی و اختلافات داخلی ناشی از شورش خوارج، عراقیان را نسبت به آینده ناامید کرده بود. امام علی (علیه السلام) در روزهای پایانی زندگی هر چقدر از مردم خواست تا برای نبرد آماده شوند، کمتر کسی به این کار تن داد؛ اما اینک پس از شهادت علی (علیه السلام) و نگرانی شدید مردم عراق از تسلط شام، امید آن می‌رفت که آنان دست به مقاومت جدی بزنند.[1]
نخستین شخصی که با امام حسن (علیه السلام) بیعت کرد؛ قیس بن سعد بود که گفت: دست بیار تا بر کتاب خدا و سنت پیامبر (صلی الله علیه و آله) و جنگ با منحرفان با تو بیعت کنم. اما امام به او گفت: «تنها بر کتاب خدا و سنت پیامبر که همه شرطها در آن نهفته است». قیس خاموش ماند و با او بیعت کرد. مردم نیز بیعت کردند.

روز شهادت یک غریب

سخنرانی در کودکی

عن أبی السعادات فی (الفضائل) أنه أملى الشیخ أبو الفتوح فی مدرسة الناجیة، أنّ الحسن بن علیّ علیهما السّلام کان یحضر مجلس رسول الله صلّى الله علیه و آله و هو ابنُ سبع سنین، فیسمع الوحیَ فیَحفَظُه، فیأتی أُمَّه فیُلقی إلیها ما حَفِظه. فلمّا دخل علیٌّ علیه السّلام وجدَ عندها عِلْماً، فسألها عن ذلک فقالت: مِن ولدک الحسن. فتخفّى یوماً فی الدار وقد دخل الحسن و کان سمع الوحی، فأراد أن یُلقیَه فأُرْتِج علیه.. فعَجِبت أمُّه من ذلک، فقال لها: لا تعجبی یا أماه؛ فإنّ کبیراً یسمعنی، و استماعه قد أوقفنی. فخرج علیٌّ علیه السّلام فقبّلَه. و فی روایةٍ أخرى قال الحسن علیه السّلام: یا أُمّاه، قَلّ بیانی، وکَلَّ لسانی، لعلّ سیّداً یرعانی!

صلح امام حسن علیه السلام

اگر امیرالمؤمنین بجاى امام حسن مى بود آیا صلح مى کرد یا نه؟ حضرت على مى فرمود من حاضر نیستم یک روز حکومت معاویه را تحمل کنم، چگونه امام حسن راضى به حکومت معاویه شد؟

این سؤال را که اگر حضرت امیر در جاى حضرت امام حسن بود صلح مى کرد یا نه، به این شکل نمى شود جواب داد، بله، اگر شرایط حضرت على مثل شرایط حضرت امام حسن مى بود صلح مى کرد، اگر بیم کشته شدنش در مسند خلافت مى رفت. ولى مى دانیم که شرایط حضرت امیر با شرایط امام حسن خیلى متفاوت بود، یعنى این نابسامانیها در اواخر دوره حضرت امیر پیدا شد، ولهذا جنگ صفین هم جنگى بود که در حال پیشرفت بود و اگر خوارج از داخل انشعاب نمى کردند مسلم امیرالمؤمنین پیروز شده بود. در این جهت بحثى نیست. و اما اینکه شما فرمودید چرا امیرالمؤمنین حاضر نیست یک روز حکومت معاویه را قبول کند ولى امام حسن حاضر مى شود؟ شما این دو را با همدیگر مخلوط مى کنید. حضرت امیر حاضر نیست یک روز، معاویه به عنوان نایب او و به عنوان منسوب از قبل او حکومت کند، ولى امام حسن که نمى خواهد معاویه را نایب و جانشین خود قرار دهد، بلکه مى خواهد خود کنار برود. صلح امام حسن کنار رفتن است نه متعهد بودن. در متن این قرار داد هیچ اسمى از خلافت برده نشده، اسمى از امیرالمؤمنین برده نشده، اسمى از جانشین پیغمبر برده نشده، سخن این است که ما کنار مى رویم، کار به عهده او، ولى به شرط آنکه این که شخصا صلاحیت ندارد، کار را درست انجام دهد، و متعهد شده که درست عمل کند. پس این دو خیلى تفاوت دارد. امیرالمؤمنین گفت من حاضر نیستم یک روز کسى مثل معاویه از طرف من و نایب من در جایى باشد. امام حسن هم حاضر به چنین چیزى نبود، و شرایط صلح نیز شامل چنین چیزى نیست.