تصاویری از بارگاه علوی

حـب حیــدر

دل و دین و عقل و هوشم همه را نجات دادی	و فتحت باب صدری و سکنت فی بلادی
آتشــی به جانـــم افتـــاد که غایتـــی نـــدارد	هی نـار حـب حیـدر التـی ملـت فــؤادی
گرچه از جهــان بریــدم به نگــاهت آرمیـــــدم	لیتنی اکون دوما لک خــالص الـــــودادی
عاشــقان درگــه تـو بـه هــوای روی مــــاهت	یسهرون لیـلة القــدر و یبسطوا الأیـادی
آنچه از کمـال وصفت بنویــسم این روا نیست	لـک کـل مـا بأحمـد لـک کـل مـا بهــادی
ابـن عــم مصطفــایی کـه زنصــرتش نشایــــد	انـــت انّیــت بــآنٍ و عملـــت بالعنــــادی
مـــرد قتلگــــاه و جنگی بـــه احـــد نـدا بـرآمد	لا فتی الا علیــــا نُصرتـــاً علـی الأعادی
منــکران روز خــم را به چــه واژه ای بخــــوانم	انـــهم جنــــود کفـــر و لنـــارهم وقــادی
ابن ملجم که به فرقت ضربـه ای زکین می زد	جبرئیـــل کـــان یبکی و مکبـــرا ینــــادی
که ستون هر هدایـت به اشـاره ای فرو ریخت	حین ذا انتهی علـــی بجنایة المــــرادی
دست او بریــده بادا که چنین جنایتی کــــــرد	و بقــی بنـار ربـــه لیــــکون کالـــــرمادی
علــی ای همای رحمت تو چه آیتی خــــدا را	التی بـها وعـدنا و بـها نـری المعـــــــادی
شأن تو نوشتنی نیست که من نوشته باشم	انت فـوق کـــل شـأن و علیـک اعتمادی
حیدرا قسم به جـاهت که تظاهـری نکــــــردم	هذا کـــل ما احســه بخــالص اعتقــادی
	ابوعلی المالکی_شهرچمران

با خدا ارتباط برقرار کنیم

پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله) در توصیه به ابوذر، آخرین آیه سوره آل‌عمران را تبیین و مصداقش را مشخص می‎کند. آیه‌‌ پایانی سوره‌‌ آل‌عمران چنین است: "‌یا ا‌یها الذ‌ین امنوا اصبروا و صابروا و رابطوا واتقوا الله لعلکم تفلحون." این آیه‌‌ شریفه گرچه مصاد‌یق فراوانی نظ‌یر مرزبانی و حفظ ثغور دارد ولی بارزتر‌ین مصداق آن، رفتن به مراکز مذهبی و انس گرفتن با عبادات د‌ینی است، از این رو رسول اکرم ‌(صلی الله علیه و آله) فرمود: "کثرة الاختلاف إلی المساجد فذلکم الرباط."(1)

رابطه آن است که انسان وقتی نماز خواند خوشحال نباشد که از عهده تکلیف بدر آمده و خود را فارغ بداند، بلکه با‌ید شوق به عبادت و لذت ارتباط و مناجات با خداوند در او حالتی ا‌یجاد کند که منتظر نوبت نماز د‌یگر باشد.

صلح امام حسن علیه السلام

اگر امیرالمؤمنین بجاى امام حسن مى بود آیا صلح مى کرد یا نه؟ حضرت على مى فرمود من حاضر نیستم یک روز حکومت معاویه را تحمل کنم، چگونه امام حسن راضى به حکومت معاویه شد؟

این سؤال را که اگر حضرت امیر در جاى حضرت امام حسن بود صلح مى کرد یا نه، به این شکل نمى شود جواب داد، بله، اگر شرایط حضرت على مثل شرایط حضرت امام حسن مى بود صلح مى کرد، اگر بیم کشته شدنش در مسند خلافت مى رفت. ولى مى دانیم که شرایط حضرت امیر با شرایط امام حسن خیلى متفاوت بود، یعنى این نابسامانیها در اواخر دوره حضرت امیر پیدا شد، ولهذا جنگ صفین هم جنگى بود که در حال پیشرفت بود و اگر خوارج از داخل انشعاب نمى کردند مسلم امیرالمؤمنین پیروز شده بود. در این جهت بحثى نیست. و اما اینکه شما فرمودید چرا امیرالمؤمنین حاضر نیست یک روز حکومت معاویه را قبول کند ولى امام حسن حاضر مى شود؟ شما این دو را با همدیگر مخلوط مى کنید. حضرت امیر حاضر نیست یک روز، معاویه به عنوان نایب او و به عنوان منسوب از قبل او حکومت کند، ولى امام حسن که نمى خواهد معاویه را نایب و جانشین خود قرار دهد، بلکه مى خواهد خود کنار برود. صلح امام حسن کنار رفتن است نه متعهد بودن. در متن این قرار داد هیچ اسمى از خلافت برده نشده، اسمى از امیرالمؤمنین برده نشده، اسمى از جانشین پیغمبر برده نشده، سخن این است که ما کنار مى رویم، کار به عهده او، ولى به شرط آنکه این که شخصا صلاحیت ندارد، کار را درست انجام دهد، و متعهد شده که درست عمل کند. پس این دو خیلى تفاوت دارد. امیرالمؤمنین گفت من حاضر نیستم یک روز کسى مثل معاویه از طرف من و نایب من در جایى باشد. امام حسن هم حاضر به چنین چیزى نبود، و شرایط صلح نیز شامل چنین چیزى نیست.

چشم بیناى خداوند

اصبغ بن نباته روایت کرد که امیرالمؤمنین در بلندى هاى کوفه براى (برآوردن حاجات) مردم مى نشست. روزى به افرادى که در اطراف آن جناب بودند فرمود: کدام یک از شما آن چه را که من مى بینم مى بیند؟ گفتند: اى چشم بیناى خدا در میان بندگانش ، چه چیزى را مى بینى؟ فرمود: شترى را مى بینم که جنازه اى را حمل مى کند و مردى را مى بینم که شتر را مى راند و مرد دیگرى زمام آن را مى کشد و به زودى بعد از گذشت سه روز بر شما وارد مى شوند. وقتى روز سوم فرا رسید، آن دو مرد به همراه شتر در حالى که جنازه اى بر روى آن بسته شده بود، وارد شدند و بر جماعت سلام کردند. امیرالمؤمنین علیه السلام بعد از احوال پرسى از آنها پرسید: شما کى هستید و از کجا مى آیید و این جنازه کیست و براى چه آمده اید؟ عرضه داشتند: ما از اهل یمن هستیم . اما این میت پدر ماست و هنگام مرگ به ما وصیت کرد و گفت: وقتى که مرا غسل دادید و کفن نمودید و بر من نماز خواندید، مرا به این شترم سوار کنید و به جانب عراق ببرید و در بلندى هاى کوفه دفن نمایید. امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: آیا از او سؤ ال کردید براى چه، چنین کنیم؟ گفتند: آرى از او پرسیدیم و او پاسخ داد که در آن جا مردى دفن مى شود که اگر در روز قیامت تمام اهل محشر را شفاعت نماید، شفاعتش پذیرفته مى شود. امیرالمؤمنین علیه السلام برخاست و فرمود: راست گفته. به خدا سوگند آن مرد من هستم (من به خدا سوگند آن مرد هستم)¹

جهت دانلود فایل های صوتی و تصویری فضایل به ادامه مطلب بروید

أشهد أنّ علیا ولی الله؛ از چه زمانی وارد متن اذان شد

شهادت به ولایت حضرت علی علیه السلام «اشهد ان علیا ولی الله» هیچ گاه جز اذان نبوده است. فقها نیز در کتاب های فقهی خود, یادآور شده اند که نبایستی کسی این شهادت را به نیت جز اذان بگوید. ولی مستحب است که انسان به دنبال شهادت به رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله این شهادت را نیز ذکر کند; و آن را جز اذان به حساب نیاورد. سید اسماعیل مرعشی در کتاب «اهمیت اذان واقامه و سومین شهادت», دو حدیث را از کتاب «السلافة فی امر الخلافة» که اثر محقق و دانشمند بزرگ اهل سنت شیخ عبدالله مراغی مصری است نقل می کند و از این دو حدیث برمی آید که شهادت سوم از زمان رسول خدا وجود داشته است.
1- سلمان فارسی در عصر پیامبر در اذان و اقامه بعد از گواهی به یکتایی خدا و رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله به ولایت امیرمؤمنان علی علیه السلام نیز شهادت می داد. یکی از اصحاب به محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله رسید و عرض کرد: «ای رسول خدا, امروز موضوعی را شنیدم که قبلا نشنیده بودم. پیامبر فرمود: آن موضوع چیست؟ او عرض کرد: سلمان اذان می گفت. شنیدم او بعد از گواهی به یکتایی خدا و رسالت پیامبر (شهادتین) به ولایت علی علیه السلام گواهی داد (این ماجرا بعد از حجة الوداع و ماجرای غدیر رخ داده)». پیامبر فرمود: «سمعتم خیرا; چیز خوبی شنیده اید».

برچسب مربوط: اشهد ان علیا ولی الله، شهادت ثالثه، پیامبر اکرم و شهادت به ولایت حضرت علی در اذان